“Welkom aan U allen bij deze afscheidsviering van Broeder Cris Middelburg. In de Naam van de Vader en de Zoon en de H.Geest.

INLEIDING

Beste zussen, neven en nichten van broeder Chris. Van harte gecondoleerd met het overlijden van jullie broer en oom. Samen met jullie wil ik dankbaar terugdenken aan het zo lange en zo mooie leven van Chris.                                                                                   

Samen ook met ons, missionarissen van Afrika met wie hij zijn ideaal gedeeld heeft: “zich gezonden weten, in navolging van Christus, om het Goede Nieuws aan de armen uit te dragen, het Rijk van de vrede, gerechtigheid en broederschap te verkondigen,” zoals ons Kapittel van 1992 het verwoord heeft.

Chris heeft mogen leven voor en met anderen. Hij heeft zich ingezet, met al zijn talenten, om zijn ideaal te verwezenlijken: zich verbinden, zijn leven lang, met Christus en in gemeenschap te getuigen van het Rijk van God.

Chris was tuinder van huis uit, maar werd bouwer, en een hele goeie !

De eerste lezing (1 Cor. 3,5....) die we vandaag gaan horen is een verwijzing naar die invulling van zijn leven en naar zijn motto: “Ik leg stevige fundamenten, samen met de Heer, opdat de werkers niet voor niets werken.”

Samen met de Heer.   Dat doel heeft hij steeds voor ogen gehouden. Dat heeft zijn leven zo rijk en zo mooi gemaakt.

Maar al onze goede bedoelingen ten spijt - liggen we elkaar wel eens dwars. En geven we God ook niet altijd de kans zijn Rijk van vrede en gerechtigheid gestalte te geven.

Daarvoor vragen we oprecht om vergeving aan Chris, voor Chris en voor onszelf: “Kyrie Eleison....” 

HOMILIE

Met grote dankbaarheid voor het leven van Broeder Chris Middelburg komen zijn we hier bijeen om afscheid van hem te nemen. We willen God danken voor zijn lang en mooi leven. Ik kende Chris al vanuit Guinée, waar hij bekend stond als “Frère Jacobus” (in het frans uitgesproken als "Zjakobuus").

Chris werd geboren op 25 mei 1914 te Wateringen, in het  Westland, land van de tuinbouw. Hij was nog jong toen hij zich aangetrokken voelde tot het missionaris leven in Afrika. Hij ging als Postulant naar St. Charles bij Boxtel om zijn opleiding te beginnen. Al na enkele jaren ging hij naar Algerije, waar toendertijd het Noviciaat van de Missionarissen van Afrika gevestigd was. Hij trad daar in op 1 april 1934. Op 12 april 1936 verbond hij zich door de missionaris-eed aan onze Societeit van Missionarissen van Afrika. Dit jaar was hij dus 71 jaar missionaris van Afrika! 71 jaar dienstbaar, inzetbaar waar het nodig was,heel mobiel ook, getuige de vele benoemingen die hij gehad heeft, in het begin vooral toen hij in Guinée was.

BENOEMINGEN

Zijn eerste benoeming was voor het klein seminarie  van de Witte Paters in Sterksel: waar hij in de moestuin als een echte Westlander ging werken. Na een jaar wéér een benoeming: naar een andere moestuin in ’s Heerenberg waar het internationale Scholasticaat van de Witte Paters gevestigd was: deze keer tot 1946.

Hij wordt dan benoemd om in de drukkerij van het Generalaat van de Missionarissen van Afrika te gaan werken in Algiers. Voor hem dus bekend terrein! Hij pakt zijn spullen en gaat op weg. Maar aangekomen in Parijs wordt hij gevraagd eerst te helpen bij de herinrichting van het Franse klein seminarie te Bonnelles.

In januari 1947 komt hij uiteindelijk pas in Algiers aan, maar in hetzelfde jaar nog, in juni ‘47, krijgt hij wéér een andere benoeming, maar deze keer de zo lang verwachtte: ons Afrikaans werkterrein: het Bisdom N’Zerekore in Guinée (West Afrika, in het uiterste zuid-oostelijke puntje van dat land, bijna op de grens met  Liberia) waar hij in oktober van dat jaar aan komt.

Vanuit N’Zerekore  gaat hij naar zijn missiepost  in Gouecke waar zich een verwaarloosde koffie- en kolabomenplantage bevindr. Chris begint zich in te werken in de voor hem onbekende kolabomen. Maar dat duurde niet lang, want hij is hard nodig als architect, in een nog jong missiegebied. Waar hij dat werk geleerd had weet ik niet, maar ik heb hem aan het werk gezien met grote kundigheid . Zijn Provinciaal zegt van hem:  “Hij leverde mooi werk af: hij bouwde met smaak, alles was in details afgewerkt en met goed gekozen kleuren”. Hij heeft veel gebouwd: kerken en pastoriën in Macenta, Kolouma, Yomou, Beyla, Lola....enz.

Zusterkloosters en scholen, huishoudscholen, ambachtschool, waterreservoirs, ziekenhuisjes... , kortom fantastisch hoe hij zo heeft kunnen werken met moeilijke bevoorrading, ongelooflijk slechte wegen. Ook de politieke toestand werkte niet mee, eerder tegen. In 1959, na 12 jaar onafgebroken verblijf in Guinée, schrijft hij: “De eerste gevolgen van een totalitair bewind doen zich voelen.

De jeugdbewegingen van de kerk zijn opgeheven, over drie jaar zullen alle scholen genationaliseerd worden....Intussen gaan we “gewoon” door voorzover als het kan”. Eind 1960 schrijft hij:”Wat de bevoorrading betreft leven we zoals in het laatste oorlogsjaar in Nederland. We verliezen de moed niet”.

MISSIONARISSEN VERBANNEN UIT GUINEE

Hij verloor ook niet de moed toen in mei 1967 alle missionarissen uit het land werden verbannen. Hij was toen op verlof in Nederland. Maar in januari 1968 begon hij opnieuw, in Burkina Faso deze keer: in het Bisdom Ouahigouya, totaal verschillend wat klimaat en bevolking betreft dan wat hij in Guinée gekend had. Maar Chris wist zich wonderlijk goed aan te passen  en begon weer te bouwen: een bisschopshuis, met zijn kantoren, een garage voor opleiding van laag geschoolde jongens tot monteur, een kerk in een afgelegen dorp waar hij 2 maanden leefde zonder confort in nauw contact met de mensen. Dat heeft hij heel plezierig en verrijkend gevonden. Zijn achting voor het gewone volk nam er door toe.

Tot 1980 heeft hij zich zo ten vollen ingezet, dertien jaat lang. Toen dwong ziekte hem terug te gaan naar Nederland. Het was heel moeilijk voor hem niet meer terug te kunnen naar Burkina Faso. Gelukkig heeft hij in augustus 1983 nog enkele weken terug kunnen gaan om afscheid te nemen en nog enkele spullen op te halen onder andere zijn teken- en schilderspullen.

IMPRESSIES

Chris was een fijn mens, iedereen had respect voor hem. Een regionale overste schreef over hem:”Door het goede werk dat hij levert, zijn godsdienstzin en zijn goed humeur is hij een model voor de andere missionarissen in het bisdom. Chris is een “man van God”, prettig in het gemeenschapsleven, attent en steeds bereid een dienst te verlenen. De rust zelve. Hij aarzelt echter niet om zijn mening te geven, en omdat hij zo evenwichtig is, wordt er naar hem geluisterd. Hij is steeds goed gehumeurd en straalt die vrede ook uit. Hij is een levende getuige door de oprechtheid van zijn leven als Broeder, geheel in dienst van de missie en van de Kerk.”

Allen die hem gekend hebben, zullen dit beamen.

Geheel in dienst van de missie en van de Kerk. Daar heeft hij voor geleefd. Hij zei altijd: “Ik leg stevige fundamenten,  samen met de Heer, opdat de werkers niet voor niets werken. “

Met  andere woorden: Ik doe mijn werk zo goed mogelijk, en met plezier.Ik doe het om daarmee anderen van dienst te zijn. Ik weet dat ik het niet alleen aan kan, maar dat ik kan vertrouwen op de kracht van de Heer. Op die manier wilde hij zijn missionarisideaal  verwezenlijken.

TALENTEN VOOR DE HEER, IN DANK AFGENOMEN

Chris heeft gewoekerd met zijn talenten zoals de dienaren uit het evangelie van vandaag: ”Kom binnen in mijn vreugde, zei de Heer tegen zijn trouwe dienaren”. Hij zal het zeker ook tegen Chris zeggen.

We danken God voor het mooie leven van de missionaris Chris. Een rijk leven omdat hij niet voor zichzelf geleefd heeft, maar al zijn inzet als een dienst aan de ander heeft gezien. Zijn vele talenten heeft hij niet enkel voor zichzelf gebruikt maar vooral om het leven van zijn medemensen plezieriger te maken.

Chris, hartelijke dank voor wat je voor ons geweest bent en gedaan hebt. Hartelijke dank voor je muziek, je bloemen, je schilderijen en je gezellige aanwezigheid en je hoffelijkheid.

Dank ook aan je familie die jou in staat gesteld heeft je missionarisideaal te verwezenlijken.

Dank ook aan alle medebroeders van dit huis, hier in Heythuysen, die als echte broers met hem meegeleefd hebben, jaren lang, die hem gewaardeerd hebben, die hem geholpen en gesteund hebben als hij het moeilijk had.

Dank aan de Societeit van de Missionarissen van Afrika waarbij hij zich thuis voelde, die hij waardeerde, en die zijn familie geworden was.

Dank aan de verzorging hier in St. Charles die broeder Chris bij gestaan heeft tot het laatste moment toe.